زبان برنامه سازی ++C در اوایل دهه 1980، از زبان C توسعه یافت. این زبان از سبک برنامه نویسی شیءگرا پیروی میکند

برای نوشتن برنامه ساخت یافته در ++C، باید خواسته های مسئله تعیین شوند، و بعد از تحلیل مسئله و طراحی و پیاده سازی الگوریتم حل مسئله، برنامه تست و کنترل شود

عملگرها نمادی هستند که اعمال خاصی را انجام میدهند،در زبانهای برنامه نویسی پس از اعلان متغیرها و مقدار دادن به آنها باید بتوان عملیاتی را روی آنها انجام داد

در حالت عادی ، دستورات برنامه از اولین دستور به آخرین دستور اجرا میشوند. اگر بخواهیم بعضی از دستورات چندین بار اجرا شوند و بعضی از دستورات تحت شرایط خاصی اجرا شوند و بعضی دیگر اجرا نشوند، باید از ساختارهای کنترلی استفاده میکنیم

تابع برنامه ای است که برای حل بخشی از مسئله، در برنامه های طولانی و پیچیده که شامل چندین بخش منطقی و مستقل از هم هستند، نوشته میشود

کلاس حافظه ویژگی های حوزه متغیر و طول عمر متغیر را تعیین میکند. چهار نوع کلاس حافظه در ++C قابل استفاده اند که عبارتنداز: کلاس حافظه اتوماتیک ، کلاس حافظه ثبات، کلاس حافظه استاتیک و کلاس حافظه خارجی

در زبان ++C رشته بصورت آرایه ای از کاراکترها تعریف میشود. رشته ها برای ذخیره، بازیابی و دستکاری متن ها مورد استفاده قرار میگیرند

آرایه مجموعه ای از عناصر همنوع است که برای ذخیره تعداد زیادی از داده ها مورد استفاده قرار میگیرد. برای دسترسی به عناصر آرایه از متغیری بنام اندیس استفاده میشود